اشعار عربی و فارسی

باز می بارد به خانه,

 برف سنگین,

 خلوت دل سوز سرما,

 مرد غمگین؛

 می برد با خود هزاران,

 سرفه در خون,

 باز می بارد به ایوان,

 برف بیرون؛

  ادمی از جنس برفی,

 مثل مردم از نفهمی,

 باز می بینم به خنده..

گریه های مادرم را,

وقت باران, ابر ماتم..

اسمان باورم را,

 من نمیدانم خدایا..

ریزش برف غم انگیز,

بر تن عریان کودک..

این کجای قصه زیباست؟

  من نمیفهمم خدایا..

مرده خلوت سر به کوچه,

اه اندک..  

این کجای قصه پیداست؟

  باز می ایم به خانه..

 سرد و خاموش..

 با دلی گریان وافسوس..

 تنگ اغوش..

 یادم اید دلشکسته,

از روزهای گذشته,

 کودکی بیچاره بودم,

کودکی در کنج باران,

می دویدم از دل و جان,

 می رسیدم اخر شب,

باز می امد کنارم..

مرد تنها..

اشک غم های فراوان..

از نمای درد یاران؛

  مستی شب های مستی,

 خسته از دوران هستی,

 مادر پیرم نمرده,

زیر خاک غم نشسته..

با گلاب تلخ و شیرین,

من که میدانم نرفته..!

  من که میدانم که مردن.. 

مثل شادی ها که رفتن,

برنگشتن.. برنگشتن..!

  قصه های کودکانه,

 ریزش برف زمستان,

 باز می اید شبانه,

 ادمی از جنس برفی..

باز میخندم به سرما,

تن به عریان..

 از نفهمی؛

شاعر：مجاهد ظفری